Dag 12 t/m 14 Amarbaysgalant, pech onderweg, dagje later in Terelj

We vertrokken vroeg vanuit Hustai want we hadden weer vele kilometers voor de boeg. Mongolië kent maar enkele wegen dus moesten we eerst terug naar Ulaanbatar. Hier zou Bert de tochtbegeleiding overnemen van zijn zoon. De wisseling van de wacht zou plaats vinden bij een supermarkt. Na 4 uur wachten kwam Bert eindelijk aan. We zijn toen gelijk vertrokken richting Amarbaysgalant, een boeddhistisch klooster midden in de bergen. Daar het nog 350 km rijden was, waarvan de laatste 35 km off-road, kwamen wij net voor het donker aan. We kregen een maaltijdsoep in onze ger geserveerd, bestaande uit overgare pasta lamsvlees en een verdwaalde ui. Hierna snel gaan slapen.

De volgende morgen zijn wij naar het klooster gelopen, hier vond om 10 uur een dienst plaats met boeddhistische monniken, erg leuk om te zien. Daarnaast hebben wij nog een kleine wandeling in de omgeving gemaakt. Daarna vertrokken richting Terelj national park wat vlakbij Ulaanbatar ligt. Na ongeveer 5 kilometer kreeg de auto kuren er was duidelijk een lek in het hydrauliek systeem. We zijn toen rustig verder gaan rijden richting de dichtstbijzijnde garage (ongeveer 70km verderop).

Inmiddels begon de auto steeds meer lawaai te maken. Bij de garage aangekomen, kwamen de deskundigen er snel achter dat niet alleen er een probleem was met de hydrauliek, maar er ook een lager was gebroken, het linkervoorwiel stond ook in een rare houding. Onderdelen moesten uit een andere stad komen nog eens 70km verderop. Wij hebben in totaal een kleine 8 uur gewacht. Om de tijd te doden maar steen-papier-schaar gedaan, een hapje gegeten. En een tijdje gebivakkeerd in de ger van de garagehouder samen met zijn vrouw, moeder en kinderen. Iets wat ongemakkelijk voor ons. Daarnaast ook wat gegeten waarbij wij kennis mochten maken met een meisje van 12 die een beetje Engels sprak en ons wat Mongoolse woorden heeft geleerd. Dit natuurlijk niet voordat we aan haar familie waren voorgesteld. Om 20:00 uur was de auto gemaakt, het zou te ver zijn om nog naar Terelj door te rijden, daarom regelde Bert een overnachting op een driekwart van de route. Hier kwamen wij in het donker aan bij een opa die zo dronken als een tor was, maar ons graag wilde helpen. Zoals met een aansteker de 100 vliegen in de ger doden, de kachel opstoken tot een aangename 40 graden, en vervolgens toen wij al in bed lagen de werking van het lichtknopje uitleggen. Uiteindelijk vielen wij in slaap maar werden om 5 uur ruw gewekt door een stelletje mongolen die dachten een lege ger aan te treffen om even van bil te kunnen gaan...

Na dit onrustige nachtje weer vroeg vertrokken om de laatste 170 km af te leggen naar Terelj. Bij het doorkruisen van Ulaanbatar moest Bert nog boodschappen doen en wilde hij de auto nogmaals naar de garage brengen. Gevolg voor ons was weer een uur bij de garage zitten, er bleken grote problemen met de auto te zijn, een andere chauffeur met een andere wagen kwam ons ophalen om ons naar Terelj te brengen. Dat werd ook de hoogste tijd, want wij waren het meer dan zat om de problemen van Bert aan te moeten horen/ mee te beleven. Toen wij dit in duidelijke bewoording aangaven dat we het wachten wel een beetje zat waren, werden wij direct naar Terelj gebracht. 

In Terelj (ook wel het Zwitserland van Mongolië genoemd) moest de laatste 5 kilometer door een behoorlijk ondergelopen gebied worden afgelegd. Hiervoor was een legertruck (nog uit de Sovjet tijd) opgetrommeld die met gemak al het water trotseerde. Wij zaten met een aantal anderen in de open laadbak. Eenmaal aangekomen op op het ger kampement, kregen we direct een lunch. Middags lekker gechild, s’avonds een gehaktbal op, met aardappelen, jus en sla. Wat een verademing was dat. We leerde hier ook een ander Nederlands stel kennen waarmee we s’avonds een kampvuurtje hebben geprobeerd te maken met nat hout.